Odluku o ubistvu premijera Đinđića doneli su Dušan Spasojević - Šiptar i Milorad Luković - Legija, koji su ovaj teroristički plan nazvali "Stop Hagu". Radi ostvarivanja svojih terorističko-kriminalnih interesa Šiptar i Legija su se vezivali uz kvazi patriotske interese, tzv. patriotskog ili anti-haškog političkog bloka u Srbiji. Na osnovu tih činjenica, lider Srpske radikalne stranke Vojislav Šešelj je, prema članu 122 KZJ, osumnjičen kao podstrekač ubistva.

Za krivično delo udruživanja radi neprijateljske delatnosti iz čl. 122 u vezi čl. 125 KZJ, krivičnom prijavom obuhvaćeni su i Borislav Mikelić, Aco Tomić, Rade Bulatović i Dragan Vujičić - "Bego."

Za osumnjičene advokate Miodraga Gligorijevića, Nikolu Đugumovića i Slobodana Milivojevića, pretpostavlja se da su pripadali organizovanoj grupi Dušana Spasojevića i da su, osim redovnih advokatskih poslova za račun grupe, radili na kompromitovanju rada policije i pravosudnih organa.

Za osumnjičenog Gradišu Katića, novinara i urednika lista "Identitet", sumnja se da je pripadao grupi Dušana Spasojevića i da je u skladu sa tim, pisao novinarske članke i komentare, u kojima je dezinformisao javnost o kriminalnoj delatnosti "zemunskog klana" i kompromitovao policiju, tužilaštvo i sud.

Dušan Spasojević Šiptar i Mile Luković - Kum su početkom 1998. godine stvorili i organizovali, čvrsto povezano i hijerarhijski precizno određeno kriminalno udruženje, na čijem čelu se nalazio Dušan Spasojević - Šiptar. Ova grupa bavila se oduzimanju motornih vozila, teškim krađama, iznudama, otmicama, ubistvima, nedozvoljenom trgovinom opojnim drogama i drugim krivičnim delima. Grupu su činile osobe sa kriminalnom prošlošću, a permanentnim vršenjem krivičnih dela stekli su velika materijalna sredstva, koja su investirali u pokretnu i nepokretnu imovinu ogromne vrednosti.

U periodu od 1998. do 2002. godine, ova grupa bila je među vodećim u organizaciji trgovine heroinom. Drogu su nabavljali u Makedoniji, Bugarskoj, Turskoj i Avganistanu, a prodavali su je "na veliko" u zemlji i inostranstvu. Takođe, organizovali su i kanal nabavke i transporta kokaina iz Kolumbije. Novac od prodate droge nošen je Dušanu Spasojeviću, u Šilerovu ulicu u Zemunu, a on je određivao visinu nagrade svakom "vojniku" angažovanom u ovoj kriminalnoj delatnosti. Spasojević je pripadnike grupe smatrao svojim vojnicima, u smislu njihove potpune podređenosti njegovim naređenjima i odlukama.

Pripadnici "zemunskog klana" ispoljavali su i terorističko-kriminalno-političke ambicije, zbog čega je, po nalogu Spasojevića, grupa bacila bombu na sedište DSS u Beogradu i minirala mašine za asfaltiranje puteva preduzeća "Difens" u Zemun Polju.

Ova kriminalna grupa održavala je veze i sa pojedinim osobama iz državnog aparata, policije, sudstva, javnog tužilaštva, Bezbednosno informativne agencije, kao i sa predsednikom Srpske radikalne stranke Vojislavom Šešeljom, generalom Vojne bezbednosti Acom Tomićem i celokupnom komandom Jedinice za specijalne operacije (JSO). Stvarajući plan osvajanja vlasti, Spasojević i Legija su septembra 2001. godine, organizovali pobunu JSO, a tokom pobune, radeći na formulisanju zahteva Jedinice, zatražili su i ostavku Ministra unutrašnjih poslova, koja je jednog momenta i iznuđena.

Spasojević i Legija su nakon ubistva premijera Srbije, planirali i ubistva ministra spoljnih poslova Gorana Svilanovića, potpredsednika Vlade Srbije Čedomira Jovanovića i šefa vladinog Biroa za komunikacije Vladimira Popovića, čime bi izazvali opštu nesigurnosti i ugrozili bezbednost zemlje. Aktiviranjem JSO, nad kojom su imali stvaran i potpuni uticaj preko njene Komande, i uz pomoć patriotskih, anti-haških snaga u zemlji, postali bi realan nasilno-zastrašujući faktor od značaja za preuzimanje i vršenje vlasti.

Na osnovu svih utvrđenih veza, ova kriminalna grupa krajem 2002. godine prerasta u udruženje za vršenje terorističko-kriminalno-političke delatnosti čiji je cilj dolazak na vlast.

Početkom februara 2003. godine, Milorad Luković - Legija, Dušan Spasojević i Mile Luković otpočeli su pripreme za ubistvo premijera Srbije Zorana Đinđića. Plan je bio da se na pogodnom mestu organizuje zaseda i "zoljama" puca na vozilo u kojem se nalazi premijer.

Prvi pokušaj ubistva premijera Đinđića dogodio se 16. februara ove godine, na uzvišenju kod Bubanj potoka, u neposrednoj blizini Beograda. Za izvršenje ubistva angažovani su Zvezdan Jovanović - Zveki i Željko Tojaga - Žmigi. Namera je bila da se sa dva kamiona blokira kolona u kojoj se Đinđić nalazio, posle čega su Jovanović i Tojaga trebalo da ispale projektile iz više zolja i ubiju premijera.

21. februara, na auto-putu u neposrednoj blizini hale Limes, usledio je drugi pokušaj ubistva premijera Đinđića. Plan je bio da Dejan Milenković i Miloš Simović kamionima blokiraju kretanje kolone vozila u kojoj se nalazio premijer, a Zvezdan Jovanović i Željko Tojaga da ispale više projektila iz zolja, sa platoa ispred hale Limes. Mile Luković i Sretko Kalinić trebalo je da pucaju iz automatskih pušaka u pravcu Đinđićevog obezbeđelja. Nakon ova dva neuspela pokušaja, Milorad Luković i Zvezdan Jovanović su se dogovorili da ubistvo premijera izvrše snajperskom puškom.

10. marta, ubistvo Zorana Đinđića pokušano je u blizini Savezne skupštine, posle završenog zasedanja na kojem je proglašena državna zajednica Srbije i Crne Gore. Zvezdan Jovanović, Aleksandar Simović i Vladimir Milisavljević osmatrali su plato ispred Skupštine, iz vozila marke "pasat" sa gornjeg nivoa montažnog parkinga na raskrsnici ulica Kneza Miloša i Bulevar Kralja Aleksandra. Prema planu, Zvezdan Jovanović trebalo je da puca u Đinđića iz snajperske puške u trenutku njegovog izlaska iz zgrade. Od atentata se odustalo jer je premijer bio zaklonjen novinarima. Nakon ovih neuspelih pokušaja, članovi grupe su se angažovali na pronalaženju novih lokacija za izvršenje atentata.

Ninoslav Konstantinović pronašao je napušten poslovni prostor na drugom spratu zgrade u ulici Admirala Geprata 14, sa čijeg prozora se vidi sporedni ulaz u zgradu Vlade Republike Srbije, na koji je premijer ulazio. Nakon tri dana upornog praćenja i čekanja pogodnog momenta za izvršenje ubistva, pristupilo se realizaciji.

Akcijom je rukovodio Milorad Luković - Legija, koji se nalazio u jednom od iznajmljenih stanova i bio u direktonoj vezi sa Dušanom Spasojevićem, koji je sa Sašom Pejakovićem kružio u neposrednoj blizini zgrade Vlade i nadzirao tok akcije. Na mesto izvršenja atentata, Zvezdan Jovanović, Aleksandar Simović i Ninoslav Konstantinović došli su vozilom marke "pasat", kojim je upravljao Vladimir Milisavljević, a za obezbeđenje mesta za parkiranje i podršku nakon izvršenja atentata bio je zadužen Milan Jurišić. Dušan Krsmanović se nalazio na autobuskoj stanici na raskrsnici Nemanjine i ulice Kneza Miloša, odakle je telefonom obaveštavao Miloša Simovića koji se sa Miladinom Suvajdžićem nalazio u neposrednoj blizini bolnice "Rudo". Sretko Kalinić i Mile Luković, naoružani automatskim puškama, bili su u vozilu u ulici Admirala Geprata, sa zadatkom da, u slučaju potrebe, daju podršku iz vatrenog oružja Zvezdanu Jovanoviću, Ninoslavu Konstantinoviću i Aleksandru Simoviću prilikom bekstva nakon izvršenog atentata. Za blagovremeno dostavljanje informacija o pokretu kolone premijera Đinđića bili su zaduženi pripadnici BIA Branislav Bezarevic i Toni Gavrić. Nakon dolaska kolone i izlaska premijera iz vozila, Zvezdan Jovanović je iz snajperske puške ispalio dva projektila, od kojih je jedan pogodio premijera, a drugi člana njegovog obezbeđenja Veruovića. Nakon izvršenog atentata, svi članovi grupe sklonili su se u iznajmljene stanove, a automobile koje su koristili tokom akcije smestili su u iznajmljene garaže. Snajpersku pušku, kojom je izvršen atentat, Ninoslav Konstantinović je zakopao na gradilištu u neposrednoj blizini Palate federacije, dok je korišćeno vozilo marke "pasat'' zapaljeno na starom sajmištu.

Motiv zavere i ubistva predsednika Vlade Republike Srbije, bio je ugrožavanje bezbednosti i ustavnog uređenja zemlje, a potom i preuzimanje vlasti.

Članovi grupe Dušana Spasojevića terete se i za 17 počinjenih ubistava, i to: Zorana Uskokovića - Skoleta, Miloša Stevanovića, Todora Gardaševića, Srđana Ljujića, Željka Bodiša, Ivice Nikolića, Gorana Trajkovića, Sredoja i Zorana Šljukića, Jovana Guzijana, zvanog Cuner, Radeta Cvetića, Ivice Jovanovića, Aleksandra Ristića, Slobodan Radosavljevića, Nenada Batočanina, Željka Škrbe i Branislava Lainovića. Sumnja se, takođe, da je ova grupa pokušala da ubije Ljubišu Buhu - Čumeta, Dejana Čotrića i Aleksandra Matića.

Grupi Dušana Spasojevića pripisuju se i otmice Vuka Bajruševića iz Zemuna, Milije Babovića, Suada Musića - Batka iz Rožaja, Dragoslava Vukovića iz Novog Sada, Milenka Aleksića iz Subotice, Miroslava Miškovića iz Beograda i Slobodana Radosavljevića.

U toku dosadašnje istrage policija je utvrdila da su članovi grupe ubili i Petra Miloševića, Željka Vuletića - Hamzu, Mirka Tomića - Bosanca, Radislava Trlajića, Zorana Davidovića - Candu i Ivana Stojanovića, Zorana Savića - Šodera, braću Zorana i Dragana Živkovića zvane Fiškali, Željka Mihajlovića - Crnogorca (vodi se kao nestalo lice) i Marka Petrovića - Mamicu (vodi se kao nestalo lice). Policija nastavlja intenzivnu istragu na razjašnjavanju ovih ubistava.